Prolog

          W pomieszczeniu było cicho, za cicho. Mogę stwierdzić, że ten spokój przerażał, mroził do szpiku kości. Przez na wpół zasłonięte okna wpadały promienie letniego, wakacyjnego słońca. Przyjemny chłód muskał moją skórę. Dotyk dłoni brata też należał do przyjemnych. Mocno ściskał drobne palce należące do mojej osoby. Do nozdrzy doleciał ostry, męski zapcha ojca siedzącego nieopodal. Zegar ścienny cykał w przyjemny sposób. Lecz czemu wiadomość, po którą przyszłam nie była przyjemna ?

          Zerkną łam na twarz rodziciela; był spokojny, opanowany, nie dawał poznać po sobie jak  bardzo cierpi. Postanowiłam pomęczyć wzrokiem brata. Mimo tych dwudziestu lat, chłodnego podejścia do życia i mocnego charakteru na jego twarzy dostrzegałam cierpienie większe niż u mojego ojca. Były to uczucia, których nigdy nie chciałam u niego zobaczyć.

          Zdezorientowana przeniosłam wzrok na przeszklony regał z książkami. Byłam tam, a dokładniej moja twarz. Nijaka, bez wyrazy, jakichkolwiek emocji. Byłam niczym posąg.

          - Naprawdę mi przykro. – Głos kobiety w średnik wieku rozniósł się po pokoju. Automatycznie przekierowałam wzrok na ów kobietę. Mówiła coś nieustannie, widziałam jak porusza ustami od czasu do czasu gestykulując ciałem. Nie docierały do mnie jednak żadne jej słowa. Nieobecne dotąd emocje nagromadzone ujawniły się w moim podbrzuszu. Wybuchły nagle ściskając moje organy jak imadło.  W gardle nagle mi zaschło. Z wielkim trudem opanowałam łzy. – Jest nadzieja, że wszystko skończy się dobrze.

          Tym razem słone krople wydostały się spod moich lekko przymkniętych powiek. Toczyły się wolno po moich policzkach. Wyrwałam dłoń znajdującą się w uścisku brata i szybko otarłam ciecz. Podniosłam się z zajmowanego miejsca.  Przez moment zakręciło mi się w głowie, obraz utracił ostrość, jednak  stałam dalej. Zabrałam torbę leżącą na ziemi, potknęłam się o własne nogi, lecz nie upadłam. Napotkałam zdziwione spojrzenie brata oraz ojca, po czym nie żegnając się wyszłam z pomieszczenia.

          Woń unosząca się na korytarzu nie była przyjemna. Kolor ścian, wiszące na nich obrazy też nie były przyjemne. Mijani ludzie, coraz cieplejsze powietrze, kojąca nerwy muzyczka, firany, drzwi, kafelki na podłodze.

          Okropne. Wstrętne. Odrażające.

          Z rozmachem otworzyłam drzwi, gorące powietrze momentalnie buchnęło mi w twarz. Spojrzałam na górne okna budynku.

          - I co teraz? – ciche jęknięcie wymknęło się z mojego gardła.

          Zaczęłam płakać.